Rozdział 32

*WERBLE*
Oto ja! Wracam do Was z nadzieją, nowa siłą, weną...Kto tęsknił? :)
Ja za Wami strasznie, mam nadzieję,że uda mi się wrócić do normalnego toku prowadzenia bloga.
Jak narazie postaram się dodać rozdział dziś, w sobotę i niedzielę. A zrobię to,ponieważ wyjeżdżam i będę miała słaby  dostęp do internetu, dlatego normalny tok prowadzenia bloga wróci za tydzień w piątek. Kocham Was <3
--------------------------------------------------------------------------
NOTKA POD ROZDZIAŁEM!~Muzyka~
*Marco*
Minęło pięć dni...jeszcze dwa i Dusia wyjedzie,a ja, Kacper i Jeremi zaczniemy poszukiwania tego skurwiela Paula i sprawimy by cierpiał choć w połowie jak my, zrobię mu jego własne piekło na Ziemi.
Leżymy sobie z Klaudyną na kanapie. Ja na plecach, a ona na moim brzuchu. W uchu mam jedną słuchawkę,a on drugą. Słuchamy Ed'a Sheerana, to jej ulubiony artysta, ona to chyba ma słabość do Rudych.
-Maro... -jej cichutki głosik przebija się przez głos lecący z słuchawki.
-No -poprawiam się z nią na kanapie.
-Co ci się we mnie podoba? -pyta muskając mój policzek.
-Dlaczego pytasz?
-Po prostu chciałabym wiedzieć -uśmiecha się.
-Wszystko. Jesteś piękna,inteligentna,słodka,błyskotliwa,pyskata ale jakoś to załatwimy, ponad to uwielbiam twoje oczy patrzące na mnie z miłością, twój uśmiech,jak twoje usteczka wypowiadają 'kocham Cię', uwielbiam z Tobą rozmawiać, no i wiesz o mnie więcej niż ja sam o sobie, a mimo wszystko wciąż tu jesteś... -gdy kończę spoglądam na nią, nic nie mówi tylko całuje mnie mocno w usta.
-I zawsze będę -odpowiada,kładąc się na mnie ponownie.
#30minutpóźniej
*Dusia*
Leżeliśmy z Marco wtuleni, co chwilę śmiejąc się z jakiegoś horroru. Jeremi przysłał sms'a, że będzie później i że jeśli Marco chce może zostać na noc. Strasznie się cięszę, że brat popiera mój związek z chłopakiem.
*Jeremi*
Właśnie wracam od kolegi,który ma załatwić Dusi miejscówkę do spania gdzieś w okolicach Mazowsza. Muszę jeszcze tylko matce powiedzieć,że wyjeżdża. Idę na ulicę Koszyńskiego,gdzie pracuje moja mamusia...
-Co tu robisz? -pyta, gdy do niej podchodzę.
-Też się cieszę,że cie widzę. -odpowiadam z sarkazmem.
-Coś się stało, czy mam ci może koleżankę załatwić. -wyciąga papieros i go odpala.
-Dusia wyjeżdża -mówię i zabieram jej papieros.
-Co do cholery! -spogląda na mnie krzywo.
-To co słyszałaś -wypuszczam kłębek dymu.
-Po moim trupie!
-Ja cię nie pytam o zgodę, ja informuję -spluwam w jej stornę i odchodzę.
Do domu docieram około godziny dziewiątej wieczorem. W salonie pali się telewizor i słychać śmiech Dusi i Marco.
-Musimy pogadać. -spoglądam na nich.
-Hej -zaczyna dziewczyna
-Co jest? -Marco spogląda na mnie wymownie.
-Ruchy! -nie wiem dlaczego ale mam ochotę coś rozjebać.
Oboje szybko siadają, patrzą na mnie poważnie.
-Mała-łapię siostrę za ręke- musze ci coś ważnego powiedzieć. Podjołem decyzję,że wyjedzież na jakiś czas.
-Śmieszne - krzywi się.
-Ja nie żartuję, tu grozi ci ogromne niebezpieczenstwo.
-Ale ty i Marco mnie obronicie...Marco -dziewczyna spogląda w jego oczy szukając wsparcia,ale znajduje tam ból.
-Nie! Nie chcę! -szlocha, a z jej oczu lecą łzy.
Marco obejmuje ją mocniej,a mnie serce pęka...
-Dokąd? -niemal szepcze wtulona w jego szyję.
-Okolice mazowsza, ale to tylko na jakiś czas. -łapię ją za dłoń,ale wyrywa się.
-Kiedy? -pyta Marco udając,że nic nie wie.
-Za dwa dni... -odpowiadam,moje oczy wciąż szukają jej.
Dziewczyna zaczyna głośno płakać, wstaje z kanapy i ucieka na górę.
Chcę iść za nią, ale Marco mnie powstrzymuje. Mrozi mnie wzrokiem i idzie za nią. Siedzę jeszcze chwile, czując ból w sercu. W końcu wstaję i idę do pokoju. Spoglądam jeszcze do pokoju dziewczyny, leży na łóżku płaczą, a Marco ją tuli. Wchodzę do swojego pokoju i cały ból,gniew się we mnie zbierają. Łapię za lampkę i rzucam nią o ścianę, potem już wszystko zmienia się w pył.

--------------------------------------------
Pierwszy rozdział w 2015 i pierwszy z perspektywą Jeremiego. Jak myślicie poradzą sobie z odejściem Dusi? Następny rozdział jutro... zdradzę Wam tylko,że w najbliższym czasie pojawi się rozdział +18 ^^